بررسی میزان آگاهی کارورزان دانشگاه علوم پزشکی کرمان در مورد سوءرفتار با کودکان

زمینه: سوءرفتار با کودکان پدیده جدید ی نیست و در هر ملیت و فرهنگ به اشکال مختلف وجود دارد. پزشکان که دربیشتر موارد در خط مقدم تشخیص سوء­رفتار با کودکان قرار دارند باید از دانش کافی جهت تشخیص به موقع این مشکل برخوردار باشند. هدف : این مطالعه به منظور تعیین میزان آگاهی کارورزان دانشگاه علوم پزشکی کرمان در مورد سوءرفتار با کودکان صورت گرفت روش کار: این مطالعه یک بررسی مقطعی می باشد که در آن 86 کارورز شرکت کردند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه نیمه ساختار یافته که بر اساس منابع معتبر سوءرفتار با کودکان تهیه شده بود، پس از تایید روائی و پایائی آن استفاده شد. سطح آگاهی کارورزان به 3 گروه خوب (پاسخ صحیح 75< درصد)، متوسط (پاسخ صحیح بین 75-50درصد) ضعیف (پاسخ صحیح 50>درصد) تقسیم شد.جهت تعیین رابطه آگاهی با متغیرهای مورد نظر از آزمون مجذورکای استفاده شد. یافته ها: میانگین (انحراف معیار ± ) نمره آگاهی 3/28(8/4 ± ) بود. حدود نیمی از کارورزان اطلاعات خوب و نیمی دیگر اطلاعات ناکافی داشتند. کارورزان با عوامل خطر سوءرفتار آشنایی در حد متوسط داشتند. در مورد نشانه های کودک آزاری، علایم آشکار جسمی مانند سوختگی ویا شکستگی بیشتر به عنوان شواهد دال بر کودک آزاری تشخیص داده می­شد، در حالی که علایم روحی ویا جنسی چندان جدی گرفته نمی شوند. بین متغیر های دموگرافیک و میزان دانش رابطه معنی داری وجود نداشت. کمتر از نیمی از افراد اطلاعات خود را از دروس پزشکی کسب کرده بودند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه دلالت بر این امر دارد که کارورزان آگاهی مناسبی در مورد سوءرفتار با کودکان ندارند. وبا توجه به یکسان بودن آموزش پزشکی در کشور نیاز به برنامه ریزی آموزشی جهت ارتقای اطلاعات کارورزان و سایر افرادی که با کودکان تماس پیدا می کنند احساس می شود.